Het land van ‘Alles andersom’

Links rijden is nog lang niet zo eenvoudig, jeetje wat zit het rechts rijden erin gebakken. Als ik aan het rijden ben heb ik vaak het gevoel dat ik tegen een soort dwang naar rechts aan het duwen ben. Alsof de rechter weghelft magnetisch is. En op het moment dat je denkt dat je er wel aan gewend bent wordt het gevaarlijk. Bijvoorbeeld als er geen andere auto’s op de weg zijn als je vanaf een parkeerplaats weer gaat rijden bijvoorbeeld. Dit gebeurde Koen, en toen er een tegenligger kwam was de eerste gedachte: “hé, wat doet die auto op de verkeerde weghelft?!”. En ik had wel gezien dat Koen rechts reed, maar er ging geen alarmbel af. Heel raar is dat, en erg schrikken!! Het is goed afgelopen, maar blijven opletten dus! Er staan wel overal bordjes langs de weg met ‘keep left’ en ‘drive left in Australia’. En op wegen die heel toeristisch zijn, zoals bijvoorbeeld the Great Ocean Road (waar we deze week rijden!), staan er zelfs pijlen op de weghelften om de rijrichting duidelijk te maken. Het zal dus nogal eens mis gaan. 

Wij noemen het hier vaak ‘het land van alles andersom’. Al zullen de Australiërs dat waarschijnlijk van ons zeggen 😉. Autos’s rijden links, voetgangers passeren elkaar links, fietser rijden links, de seizoenen zijn andersom, de zon draait andersom (wat voor het bepalen van zon en schaduwplekken nogal eens voor verwarring zorgt), de sloten op deuren draaien andersom dicht, kortom verwarring alom. En dan is er nog het feit dat we in Nederland met heel veel mensen in een kleine landje wonen en ze hier met heel weinig mensen in een heel groot land wonen. De weidsheid van dit land blijft mij verbazen. Er is hier zoveel ruimte. In Melbourne wonen mensen in vrijstaande huizen, op tien minuten rijden van hartje centrum. Weliswaar op een klein stukje grond, maar toch. In Nederland woon je dan in een flat en dan mag je al blij zijn als die flat niet meer dan 4 verdiepingen heeft.

Mensen rijden hier gemiddeld gezien ook in veel grotere auto’s en ze hebben grote caravans en tenten met alles erop en eraan. In Melbourne op de camping stond naast ons iemand met een enorme camper (die van ons was er niks bij) met aan de buitenkant een speciaal vak voor zijn televisie om lekker buiten met een biertje het wereldnieuws te kunnen bekijken. De jongens vonden het ultiem! Het was het eerste wat ze zagen toen we de camper op ons plekje parkeerden 😂. 

De dag nadat we in Melbourne waren aangekomen zijn we met de bus de stad in gegaan. Het bleek de stad vol verrassingen! We hadden niet zoveel verwachtingen van deze stad, omdat het niet direct bekend staat om bepaalde bouwwerken zoals Sydney en we de route door de stad naar de camping ook niet direct geweldig vonden. Al reden we wel over een gave hoge brug langs de haven over de rivier die door Melbourne richting zee stroomt. 

We stapten uit bij de Queen Victoria Market, de grootste buitenmarkt van Australië, maar er staat wel een dak overheen 😄. Dit bleek gelijk de eerste verrassing van de dag, want er was geen markt. Alle dagen markt, behalve maandag en woensdag, en waren wij er nou net op maandag....?! Helaas..., maar het dak was mooi. Toen maar de tram gepakt. Er rijdt een gratis tram, een antieke, om het centrum van de stad. Natuurlijk zat het ding stampvol, want het was maar 1 rijtuig en wij zijn als Nederlanders toch niet de enigen die het liefst alles gratis doen. Maar..., we hebben erin gezeten! En na twee haltes waren er genoeg mensen uitgestapt om een zitplaats te kunnen veroveren. Ons volgende  plan was om naar Federation Square te gaan. Een centraal punt in de stad met misschien wel lekkere koffie. Het plein was mooi, maar ons oog viel op de rivier achter het plein, waarlangs ook restaurantjes zaten langs de waterkant. Prachtige plek! Water, waar dan ook, blijft fascinerend. Na de koffie, en een kleine lunch, liepen we door langs het water naar de Skydeck. De hoogste toren van Melbourne met op de 88e verdieping een 360 graden uitkijk over de stad. Wow! De lift leek wel als een raket omhoog te schieten. In een paar seconden waren we boven. En wat een uitzicht! Wij vonden het al adembenemend, maar Mats was zo onder de indruk dat hij vergat om op tijd naar de wc te gaan voor...... It’s all about timing.... Oke, na een flinke poetsbeurt hebben we toch genoten van het uitzicht. Op één hoek kon je zelfs buiten staan en dan was er nog The Edge. We hadden er een ticket voor gekocht omdat het ons wel leuk leek, maar we hadden geen idee wat er ging gebeuren. Waar we in gingen bleek een lift te zijn die horizontaal uit het gebouw schoof. De ramen leken in eerste instantie van melkglas, maar met spannende muziek erbij werden ze ineens doorzichtig! We stonden vanaf de 88e verdieping door de vloer naar de stad onder ons te kijken. Gaaf ontwerp en een gave ervaring! Al vond Casper het wel erg spannend, maar hij heeft zich er stoer doorheen geslagen. Na deze sensatie gingen we wandelend de stad in, op zoek naar schepijs. Dat bleek nog niet zo eenvoudig, maar de straatjes waar we in terecht kwamen waren geweldig leuk! Achter de grote drukke straten met schreeuwerige reclame en neonborden vonden we smalle straatjes, zoals we in Europa ook veel kennen, met barretjes, restaurantjes, en winkeltjes. Dit was voor ons een verrassing, want in Sydney hebben we dit soort straatjes niet gevonden en we hadden er hier dan ook niet naar gezocht. Na wat rondvragen vonden we dan eindelijk gelateria, zo noemen ze dat hier 😄. Ze hadden weinig keuze in smaken, maar het ijs was heerlijk! Daarna kwamen we al wandelend door de leuke straatjes een kapperszaak tegen. Dat kwam als geroepen, want beide jongens hadden ondertussen coupe bloempot gekregen. De kapsters hadden zowaar tijd, dus hup in die stoel en knippen maar. De jongens vonden het maar vreemd, maar ze zijn aan de kapper gewend en zaten dan ook heel goed stil. Na deze knipbeurt komen ze de vakantie wel door met een aardige coupe. Vervolgens stapten we weer in de tram richting, jawel, het reuzenrad. Toen we in de ochtend met de bus de stad in reden hadden de jongens het al gezien, dus we ontkwamen er niet aan. De Melbourne Star moest worden bezocht. Het was eenzelfde reuzenrad als in Singapore, waar we aan het begin van onze reis in zijn geweest. Heel groot en hoog, met grote cabines. Het gebied om het reuzenrad heen is volop in (her)ontwikkeling dus je moest vanuit het reuzenrad niet te dichtbij naar beneden kijken. Maar het uitzicht verder was geweldig! 

Van shoppen is in Melbourne niet veel gekomen. Met 3 mannen is er ook niet erg veel animo voor. Toch heb ik tussendoor, met wat achtergrond gezeur 😉, nog wel wat leuke items kunnen scoren, van een leuke regenjas voor Casper tot een hip jasje voor mezelf. 

Blij verrast door wat we vandaag van Melbourne hadden gezien en cultureel voldaan,  zijn we na een lekkere pasta en pizza met de taxi naar de camping gegaan. Het regende inmiddels en het was al te laat voor de bus. Is dat een goed excuus voor de luxe optie?!

Na een tip van locals zijn we de volgende dag nog naar Scienceworks gegaan. Een museum over de ontwikkelingen in de techniek en de ruimtevaart. Ondanks hetzelfde onderwerp, toch weer een heel anders museum dan Science Space waar we eerder in Wollongong waren geweest. Het was wel ook een interactief museum waar voor elke leeftijd wel iets te doen was. Er was een ‘tijdreismachine’, een ruimteschip, robots, stoommachines, rioolpompsystemen uit 1900 en een hele ruimte over sport en techniek. Na een paar uur moesten we de jongens bijna meesleuren het museum uit, want er stonden ook nog wat reiskilometers op het programma. 

We reden naar Angelsea, een plaatsje aan het begin van de Great Ocean Road. Een stuk van de route waar ik, en ik denk Koen ook, al weken naar uitkeek. Toen we onze camper op de plek parkeerden was Casper weer de eerste die riep: “een kangarooooo!”. En ja hoor, daar zat er een op een paar meter afstand van onze plek rustig gras te eten. Oh ja, we zijn in Australië. We hadden ze al een tijdje niet gezien. Het blijft een leuk welkom. 

Vlakbij Anglesea zat een chocolade- en ijsfabriek die we op weg er naartoe al hadden gezien. We zijn er de volgende dag dan ook langsgegaan, want overal (ook in de lonelyplanet) werd beschreven dat het leuk zou zijn. Het bleek een enorme chocolade winkel met grote ramen naar de werkruimtes waar de chocolade werd verwerkt. En natuurlijk was er een café met heerlijke koffie én..., brownies! Yummie! Al nam Koen een heerlijk lemon meringue taartje. Ongeveer het enige taartje zonder chocolade. Na de koffie met lekkers zijn we weer naar de camping gegaan en hebben de jongens fijn in de mooie speeltuin gespeeld en er was een heus binnenzwembad waar de mannen zich prima hebben vermaakt na de drukke dagen met uitstapjes en indrukken. 

En toen stond de mooiste weg van de reis op het programma, we hadden hoge verwachtingen en die werden ruimschoots waargemaakt. De route langs de oceaan is prachtig, met mooie uitzichten en geweldige kleurcontrasten. Onderweg zijn we een paar keer gestopt om het uitzicht te bekijken. In Lorne liepen we een pier op die een heel eind de zee in ging en aan het eind was daar een zeeleeuw aan het spelen in de golven. Wat een leuk gezicht! Bij een hoge golf zwom hij omhoog om er daarna weer af te duiken. We hebben er een tijdje naar staan kijken en het was steeds spannend waar hij weer boven water zou komen. Daarna stopten we in Apollo Bay, waar een groot park was met een mooie speeltuin én een BBQ! Daar hebben we gebruik van gemaakt, een gebakken worstje bij de lunch gaat er wel in. Wat een vrijheid voelen we op zo’n moment. Moeten we echt weer naar huis en terug naar het gewone leven?!

We besloten om niet heel ver meer te rijden die dag en reden naar Cape Otway. Een natuurpark waarvan we hadden gelezen dat er een leuke camping was waar je onder de koala’s zou slapen. Het was inderdaad een leuke camping, Bimbi park heette het. Gezellig kneuterig, zo zou ik het omschrijven. Ze hadden een klein winkeltje met de hoog nodige dagelijkse behoeften zoals wijn en chips, een ren met wat kippen, oude caravans met een overkapping er overheen die als ‘van’ worden verhuurd, vuurbakken bij bijna elke staanplaats en inderdaad al snel zagen we een koala in een boom zitten. Helaas bleef het bij die ene, maar ik was happy want we hadden ze in het wild alweer even niet gezien. De vuurbak hebben we die avond aangestoken met takken die we met z’n vieren hadden verzameld op de camping. De jongens waren trots op hun takken verzameling en wij hebben die avond weer eens buiten een wijntje gedronken naast een knapperend vuurtje. Gelukkig wist ik toen nog niet dat er vlakbij enorme spinnen zaten. Die ontdekte Casper de volgende ochtend op het zeil voor onze camper. Hij was een maatje kleiner dan een tarantula, maar toch 😱. 

Ondanks de spinnen had ik graag langer op deze mooie plek gebleven, maar de tijd begint inmiddels een beetje te dringen. We brengen nog wel een bezoek aan de oudste vuurtoren van Australië, op Cape Otway. Langs de weg er naartoe stonden allemaal witte kale eucalyptus bomen. Dit gaf een bijzonder mooi beeld aan de route, maar het kan niet goed zijn dachten wij. Bij navraag bleken de bomen gewoon te zijn kaal gegeten door een overpopulatie aan koala’s. Waarom hebben wij er op de camping dan maar 1 🐨 gezien?! Vast niet goed genoeg gezocht, dat kan niet anders. Op naar de vuurtoren, die was gebouwd in 1848. Na 150 jaar dienst hebben ze er een in verhouding piepklein torentje voor gezet met een led-lamp erin die ook prima dienst doet. Toch leuk dat ze de oude hebben laten staan. Je kon boven buitenom lopen, bijna vliegen, zo hard waaide het. En er lagen nog allemaal oude spullen uit de tijd dat de toren werd gebruikt. De kaart met alle vlaggen van het alfabet vonden de jongens het meest interessant. Na de vuurtoren reden we richting de Otway Fly. Een boomtop wandelpad in hetzelfde natuurpark maar dan helemaal aan de andere kant. En ja, we zijn in Australië dus het duurde wel even tot we er waren. Maar het was de moeite van het rijden waard. Er stonden woudreuzen van bijna 100 meter hoog en het boomtoppen pad ging daar tussendoor. Er was een toren waar je op kon die je nog hoger tussen de boomtoppen bracht, 47 meter hoog. Maar de bomen waren dus nog een stuk hoger dan dat. Het zijn voornamelijk ‘gum trees’, eucalyptus bomen, en daartussen staan vooral enorme varens. De geur van de eucalyptus vind ik inmiddels erg typerend voor Australië. Ik houd ervan. Zelfs onderweg, als we in de camper zitten, ruik ik het. Vooral als het geregend heeft. Bij de geur van eucalyptus denk ik vanaf nu denk ik altijd terug aan de fijne tijd die we hier met elkaar hebben.

Na het boomtoppen pad reden we naar een camping. We wilden alleen overnachten om de volgende dag weer door te rijden over de Great Ocean Road. We hadden dus een camping langs de weg uitgezocht en ondanks de slechte recensies gingen we er toch maar naartoe. Het was toch maar voor één nacht... we kwamen terecht op een veredelde parkeerplaats in Lavers Hill waar verder niemand stond. Wat een treurige bedoening. Het was nog vele malen erger dan de asfaltplaat in Melbourne..., er was niet eens een speeltuin!! “Dit is toch geen camping!?”, zeiden beide jongens teleurgesteld. Het cafe naast de ‘parkeerplaats’ had wel goede recensies, dus we besloten te blijven en als troost daar een lekkere hap te nemen. Gelukkig was dat inderdaad prima. We zijn zo lang mogelijk blijven zitten, tot de jongens echt naar bed moesten, en snel nadat zij erin lagen zijn wij ook maar gaan slapen. 

De volgende ochtend zijn we na het wakker worden zo snel mogelijk weggereden om ergens anders in het dorp te ontbijten en onze weg te vervolgen. Er stond ons een enerverende dag te wachten, al wisten we dat toen nog niet helemaal. We reden op het stuk van de Great Ocean Road waar de hoge steile kliffen zijn en waar ook The Twelve Apostles staan. Het uitzicht was uitmuntend! De zon scheen uitbundig aan de strak blauwe lucht, waardoor de kleuren van de zee en de geel/oranje rotsen mooi contrast gaven. De eerste stop was bij The Gibson Steps. Een trap langs een klif van 86 treden die in de vorige eeuw met de hand zijn uitgehakt om op het strand te kunnen komen. Nog bedankt meneer Gibson! Het is een heerlijk strand. Terwijl de jongens lekker aan het scheppen waren, konden wij wat foto’s maken en genieten van het uitzicht op de eerste twee Apostles. De rest kon je niet zien vanaf dit strand.  Daarvoor reden we even later naar de volgende scenic stop van waar je naar een uitloper aan de kliffen kon wandelen om de andere Apostles te bekijken. 

Al voordat we de parkeerplaats op reden riepen de 3 mannen ineens... “helikopters!”. Je bleek vanaf hier ook een helikoptervlucht te kunnen maken boven de Twelve Apostles. Dat is gaaf! “Eerst maar eens even wandelen en daarna bij de helikopters kijken”, zeiden we. Nou, alleen kijken...., dat draaide al snel uit op de vraag of ze nog plek hadden die dag en zo ja, wat we dan zouden doen. De helikopters vlogen af en aan en mensen die voor ons naar binnen gingen waren al snel aan de beurt, dus het zou wel eens kunnen lukken. En ja hoor, voor we het wisten hadden we een smak geld uitgegeven en stonden we in de rij voor een kwartiertje vliegen. WoW! (Wat ik hierbij moet zeggen is dat we voorafgaand aan de reis tegen elkaar hadden gezegd dat we een helikoptervlucht zouden doen boven The Whitsundays, wát het ook zou kosten. Daar bleek de prijs zo tegen te vallen dat we uiteindelijk met een vliegtuigje gingen (wat ook super gaaf was!). Maar de wens voor een helikoptervlucht bleef daarmee dus nog staan. Voor The Twelve Apostles waren de prijzen iets acceptabeler.) En wat was het gaaf! Ik mocht met de twee kleine mannen voorin, want wij hadden alledrie nog nooit in een helikopter gezeten. Wat een lieve grote man heb ik toch ☺️. We vlogen eerst over een grote weide met schapen, wat Casper erg indrukwekkend vond, want je gaat er laag overheen. Daarna vlogen we een heel stuk boven zee en hadden we een fantastisch uitzicht op de grootste attractie van de Great Ocean Road, de Twelve Apostles. Grote hoge steile rotsen in zee net uit de kust. Het zijn er alleen nooit twaalf geweest, maar 8. En daarvan is er een jaren geleden ingestort, dus het zijn er nu nog 7. Het land ziet er aan deze kant bijzonder uit en vanuit de lucht kan je dat erg goed zien. Redelijk vlak land met steile, bijna kaarsrechte, kliffen aan de kust. Als een soort plateau. Na een kwartier kwamen we laagvliegend over de schapen weer terug op het vliegveldje. Wat een beleving weer! Voldaan reden we nog een stukje verder naar nog een mooi uitzichtpunt tussen de rotsen om uiteindelijk op de dichtstbijzijnde camping te stoppen. We moesten deze mooie dag even rustig laten bezinken en waar kan dat beter dan aan een rivier met emmer en schep. We kregen een fijne plek aan het water en het was warm genoeg voor de zwembroek. Wat wilden we nog meer?! Nog maar een extra dagje blijven denk ik en dat deden we dus ook. Even uitblazen van alle indrukken van de afgelopen dagen. De jongens waren bekaf en wij hadden ook wel behoefte aan een korte pauze. De volgende dag was dus op de camping. Heerlijk! Al had de harde wind best weg mogen blijven 💨. En de mededeling van de buurman over een tiger snake (een van de giftigste slagen van Australië) achter zijn caravan had ook achterwege kunnen blijven om een relaxtere dag te kunnen hebben 😱. Gelukkig heeft de slang zich niet aan ons laten zien. Of zou hij zich lekker warm hebben opgerold in ons reservewiel of in de motor 😉?

Oh ja, en over ‘het land van alles andersom’ gesproken... we zitten nu in de staat South Australia en daar is het een half uur vroeger dan in Victoria waar we daarvoor waren. Een halfuur... wie heeft dat bedacht??!! Maar daar meer over in de volgende blog.