Natuur en dieren in overvloed

We hebben regelmatig geen WiFi de laatste tijd. Op campings is dat toch vaak slechter geregeld dan ik had gedacht. Het feit dat ik daar ‘last’ van ervaar geeft wel aan hoe dit in ons systeem zit. Een treurige constatering eigenlijk die ook samenhangt met het idee dat wij Nederlanders verwachten dat je niet meer zonder kan dus dat het gewoon goed geregeld moet zijn. Dus, als het even duurt voor ik weer iets post of reageer op appjes, no worries mate, i’ll keep you posted 😉. 

De campings zijn voor de jongens wel een uitkomst als het gaat om vriendjes maken. Het is nu op verschillende plaatsen schoolvakantie, waardoor er meer kinderen op de campings zijn. Als we ergens aankomen hebben de jongens binnen no time contact en spelen ze bij andere kinderen in de tent of staan ze te voetballen. Een betere manier om Engels te leren is er niet en dat gaat dan ook razendsnel. Vooral Casper doet enorm zijn best om het te leren. We kregen in Buchan zelfs van een Australische moeder te horen dat ze vond dat Casper zo goed Engels sprak 😄. Omdat we vaak maar zo kort ergens zijn moet er vaak afscheid worden genomen. Jammer! We worden vaak vrolijk uitgezwaaid, en toen we weggingen uit Buchan kregen de jongens zelfs een Australische football mee als aandenken. Super lief! Ze zijn erg trots op de mooie rode bal, die eruit ziet als een ei 😄.

Vanuit Buchan wilden we naar Wilsons Promontory, maar met de nodige stops voor koffie en boodschappen, en het aanschaffen van warme pyjama’s ❄️, was het toch te ver. We stopten in Yarram en kwamen daar terecht op een lekker kneuterige, maar prima geregelde camping. Het deed een beetje Europees aan met hegjes tussen de plekken, aangelegde tuintjes met bloemetjes, een grote speeltuin met springkussen en een heuse speurtocht voor de kids. Op de gemeenschappelijke plekken op deze kleine camping waren elfjes, een konijn en fruitfiguurtjes verstopt. Wie ze allemaal gevonden had en de kaart bij de receptie inleverde kreeg een zakje m&ms en een milkyway 😋. Nou, daar liepen ze wel voor! Als een speer gingen we over de camping en met wat hints hier en daar hebben we alle figuurtjes gevonden. Wat een lol 😂! Daarna hadden we een heel gezellige avond bij de gemeenschappelijke fireplace met BBQ waar we dit keer vlakbij stonden. We hebben sinds twee weken dus weer eens buiten gezeten terwijl de jongens lagen te slapen en met wat locals gekletst. Het was een goede keuze om hier te stoppen! 

De volgende dag reden we door naar Tidal River in Wilsons Promontory, een groot natuurpark op een schiereiland in de buurt van Melbourne. Het is het zuidelijkste puntje van het vaste land van Australië. Je kan er maar geweest zijn ☺️. We wilden er naartoe voor de mooie natuur en de dieren die er vrij rondlopen en die keuze werd meteen beloond, want op de lange weg door het park naar de camping kwamen we al emoes tegen. Overal kwamen we waarschuwingen tegen over het niet buiten laten liggen van voedsel, omdat er veel wombats in het park leven. En ja hoor, al snel bleek deze waarschuwing niet voor niks. Bij de wandeling die we die dag vanaf de camping deden kwamen we al snel een wombat tegen en later in de middag was er ineens veel commotie op de camping vanwege een wombat die bij onze overburen de prullenbak had gevonden en niet van plan was daar weg te gaan voor hij alles had opgegeten wat hem aanstond. Ze schijnen dwars door tentdoek heen te knagen, dus ik ben erg blij met onze camper😅. De wandeling van die dag ging naar Squeeky Beach, een hagelwit strand met zand dat zo zacht is dat het onder je voeten piept. Het was een mooie wandeling over een heuvel met uitzichten over de zee en de rivier waaraan de camping ligt. Beetje jammer alleen van de bijgeluiden achter ons zo nu en dan🙃. Het statement van Mats is vaak: “ik kan niet meer loooopeeeennn”. Vervolgens gaat hij op z’n hurken zitten klagen tot we bijna uit het zicht zijn en dan komt hij rennend achter ons aan: “wacht op mij!” Of “niet zo hard lopuhhh”. Ze hebben het zó slecht met ons 😄. Casper gaat zowaar steeds minder klagen tijdens het wandelen, maar is overgegaan op vragen als: “hoeveel minuutjes is het nog?” Of “hoe ver is het nog?”. Vragen waar ik meestal het antwoord niet op weet. Maar we zijn super trots op de mannetjes hoe ze het toch steeds weer doen. Met af en toe kleine stukjes dragen, lopen ze toch het meeste zelf. De wandeling naar het strand (heen en terug 4km) hebben ze ook grotendeels zelf gedaan en daar zaten toch wel flinke stukken omhoog en ongelijke paadjes bij. Petje af voor ze! De lange wandeling door veel groen, werd beloond met een prachtig strand met wonderbaarlijk grote rotsen in prachtige kleuren en vormen. En natuurlijk hadden we emmer en schep meegenomen, zodat wij even konden genieten van het geweldige uitzicht. Emmer en schep zijn onze beste vrienden 😉. 

Het is lente in Australië en dat is in de natuur goed te zien. Sommige bomen zijn nog kaal, anderen krijgen jong blad of beginnen te bloeien. In Wilsons Prom is dat goed te zien. Veel witte bloemen die een extra dimensie geven aan de groene kleurenpracht. De volgende dag hebben we een wandeling gemaakt in het gebied waar we bij aankomst emoes zagen lopen. Een korte (2.3km) vlakke wandeling  waar we dieren zouden tegenkomen. En ja hoor, de emoes waren er weer en ook veel kangaroos en kaketoes. Het blijft geweldig om al die dieren steeds weer in het wild tegen te komen. Het is af en toe net een grote dierentuin hier. In de avond zaten we in de camper en hoorden we iets op ons dak lopen. Het zou toch geen wombat zijn? Toen we gingen kijken bleek het een possum te zijn die via de boom achter onze camper het dak op was gegaan😄. Wat een leuke beestjes zijn het! 

De plek waar we met de camper stonden op de camping viel ons helaas erg tegen. Een groot stoffig grijs zandveld dat met veel wind een grote stofwolk bleek te zijn. Een plastic kleed voor de deur was nodig om het stof nog enigszins buiten te houden. We hadden alleen maar gevraagd naar een plek met stroom en hadden geen idee dat er verderop de camping veel mooiere plekken bleken te zijn, weliswaar zonder stroom maar tien keer beter dan dat stofveld. Tip dus voor degene die nog van plan is om er ooit heen te gaan, neem een plek zonder stroom en geniet van een mooie avond bij kaarslicht in plaats van onder een tl-buis en stof in je mond. 

Na twee nachten was het alweer tijd om door te reizen, maar gelukkig hielp het weer een handje om deze mooie plek al zo snel weer te verlaten. Het was grauw en grijs en de miezer ging steeds meer over in regen. Op naar de volgende leuke plek dus, Philip Island. Het was niet al te ver, zo’n 2 uur rijden, dus we maakten onderweg nog een koffie- en speelstop. En jawel, daar scheen de zon. We hebben dus uitgebreid genoten van onze koffie en de jongens van een appelsap in de speeltuin😎. Op Philip Island hadden we geen plek op een camping gereserveerd, en met de schoolvakanties hier was het toch nog even spannend of we iets zouden vinden, maar op de eerste camping die we hadden bedacht was plek. En wat voor plek! Uitzicht op het strand op een steenworp afstand, dus al snel werd er weer druk geschept en getekend in het zand. En de zon scheen ook hier en is ook gebleven. Behalve in de nacht dan ❄️😉. Dit werd een beetje gecompenseerd door de oranje gloed van het licht van Melbourne aan de horizon. De stad die 100km verderop op ons ligt te wachten. 

De volgende dag scheen de zon weer uitbundig. Er stond wel een fris windje, maar ach, alles beter dan grijs en regen. In korte broek en trui was het prima te doen. We wilden graag naar Philip Island vanwege de dieren die hier te zien zijn, vooral de pinguïns en koala’s stonden hoog op ons lijstje. We zijn in de ochtend dan ook naar het koala conservation centre gegaan, waar ze het leefgebied van de koala’s op Philip Island beschermen om te voorkomen dat ze van het eiland verdwijnen door al het toerisme. Het eiland is namelijk een enorme trekpleister voor Australiërs en Aziatische toeristen. Het koala centre was dan ook vooral bos, met een paar afgebakende stukken waar de koala’s verbleven. We hebben er 11 geteld. Ik vond dat een goede score, aangezien koala’s niet in grote groepen blijken te leven, maar de jongens vonden het een beetje saai. Begrijpelijk, want de koala’s zaten ook nog eens in de bomen en dus niet op 1 meter afstand zoals we in dierentuinen hebben gezien. 

Gelukkig stond er nog meer op het programma vandaag. Een bezoekje aan The Nobbies, twee kleine eilandjes naast Philip Island, die vaak bewoond worden door zeeleeuwen, en last but not least ‘The Pinguïn Parade’! De zeeleeuwen waren er helaas niet, maar we zagen in dat gebied wel veel grijze ganzen, konijnen, wat pinguïns in holletjes en een fantastisch ruige zee. De contrasten in de kleuren waren weer overweldigend. Groene heuvels, zwarte en oranje rotsen, een blauw-witte kolkende zee en strak blauwe lucht. Jammer van de harde koude wind, maar die namen we op de koop toe. Er was ook nog een interactief informatiecentrum over pinguïns en andere zeedieren. Erg leuk, vooral voor de jongens. En toen was het zover, op naar The Pinguïn Parade. De jongens hadden er de hele dag naar uitgekeken. Tientallen, misschien wel honderden, pinguïns die net na zonsondergang vanuit de zee aan land komen rennen op zoek naar hun partner of gezinnetje om de vangst van die dag te delen. Een geweldig evenement wat (te)veel mensen willen zien en wat dus commercieel wordt uitgebuit. Een restaurantje, winkeltjes met souvenirs, en een informatiecentrum over pinguïns. Het informatiecentrum was erg leuk, ze hadden doorkijkjes in holletjes van pinguïns. Met bijbehorende geur en daar was Mats niet zo blij mee. Hij vond het maar stinken 🤣. De pinguïns die hier komen zijn de kleinste pinguïns die er zijn, Little pinguïns, en zijn ongeveer 25cm hoog. Ingepakt in dikke jassen en mutsen gingen we naar buiten richting, jawel, de tribune op het strand. Daar zou het allemaal gaan gebeuren. De tribune stroomde in een uur helemaal vol en er werd af en toe wat informatie omgeroepen in het Engels en in het... Chinees? We verstonden het niet dus het kan ook een andere Aziatische taal zijn geweest 😉. Een groot deel van de toeschouwers bleek namelijk Aziatisch. Het grootste aantal toeristen in Australië komt denk ik ook uit Azië. Je ziet ze overal. Nederlanders en andere Europeanen komen we beduidend minder tegen. Maar we zaten te wachten op de pinguïns.... dat duurde en duurde, want tja, ze komen natuurlijk niet elke dag om klokslag 18.30u het strand op wandelen. Het inmiddels alom bekende “het duurt zo langgggg” hebben we weer vaak gehoord. Rond 19.00u werd het lange koude wachten beloond en zagen we groepjes pinguïns uit het water het strand op komen. Geplaagd door een roofvogel die zijn diner dacht te kunnen regelen, gleden ze soms weer terug de zee in om het even later weer opnieuw te proberen. Uiteindelijk renden ze in grote aantallen de heuvels op achter het strand en kon je vanaf loopbruggen de pinguïns naar hun holletjes zien lopen. De pinguïns trekken zich vrij weinig aan van al die mensen die naar ze staan te kijken. Foto’s maken mocht niet, wat het kijkplezier eigenlijk nog beter maakte. Het is een schattig gezicht om al die kleine diertjes te zien waggelen en zoeken naar hun holletjes. De jongens keken ook hun ogen uit en konden er geen genoeg van krijgen. Geweldig! Na zo’n lange dag vielen ze op de terugweg in de camper al in slaap. Helaas niet in bed, al hebben we dat nu wel altijd bij ons, maar dat is met rijden toch een beetje gevaarlijk denk ik. 

Een groot voordeel van reizen met een camper is dat je vrijwel altijd al je spullen  bij je hebt. Je kan je onderweg omkleden als dat nodig is, eten, plassen, etc.. al een aantal keer hebben we daar plezier van gehad. Als je alleen met een auto op pad gaat moet je altijd bedenken wat je mee wilt nemen. Dat hoeft nu niet en dat geeft een relaxt gevoel. Het nadeel is dan ook gelijk dat dit ding zo groot is dat we vaak moeten zoeken naar een geschikte parkeerplek, twee plekken achter elkaar of overdwars 4 plekken naast elkaar 🙃 hebben we zeker nodig. We zijn er dus nog niet uit naar welke kant de balans zal uitvallen na 5 weken campervakantie. 

Na de drukke dag met alle dierenindrukken hebben we de dag erna op de camping rondgehangen. Wasje doen, bedden verschonen en zelfs een boek lezen op het strand! Het was sinds tijden weer warm genoeg voor de korte broek en de jongens hebben zelfs in hun zwembroek op het strand gespeeld! Zwemmen hebben we nog maar even overgeslagen, een keer voelen met je teen was genoeg om te weten dat dat niet echt lekker zou zijn. Maar als het weer ongeveer zo blijft, en daar lijkt het wel op, zijn we dik tevreden. De zomertijd, die vandaag is ingegaan, helpt een handje. De dagen zijn wat langer, dus het wordt in ieder geval minder vroeg koud 😉. Het tijdsverschil met Nederland is nu 9 uur (later).

Een stedentrip staat ons te wachten, dus vandaag zijn we weer de weg op gegaan, richting Melbourne! We gaan naar een camping middenin de stad, dus om het contrast te vergroten zijn we onderweg nog even gestopt bij een (kinder)boerderij op Churchill Island. Een heel klein eilandje naast Philip Island, waar een oude boerderij met wat dieren en een café met goede koffie te vinden zijn. Lekker kneuterig en een mooi weids uitzicht over het gebied. Groen land en een blauwe zee. Prachtig! 

Vervolgens reden we dwars door de stad naar de camping en natuurlijk was er plek. We boeken niets meer vooraf, want dat blijkt niet nodig te zijn in het laagseizoen. Maar ja, een stadscamping, wat verwacht je ervan.... de kampeerders die dit lezen weten het al.... een plaat beton/asfalt waar eigenlijk geen eer aan te behalen is. Maar er is een zwembad, wat met 23 graden toch moest worden getest, een speeltuin, kinderen om mee te spelen en de bus stopt voor de ingang en brengt ons morgenochtend in een half uurtje middenin de stad. Ik zeg: “Prima! Melbourne here we come!”